عقیده به کسب پاداش در نوحه‌سرایی و گریبان دریدن و زدن به رخساره بخاطر شهادت حسین رضی الله عنهم

عقیده فوق، مخالف با عقیده اسلامی «صبر کردن به وقت گرفتاری‌ها و مصیبت‌ها» می‌باشد.

شیعیان، هر ساله، در ۱۰ روز اخیر ماه محرم، به مناسب یاد واره و خاطره شهادت حسین t محافل ومجالسی برای سوگواری و نوحه‌سرایی برپا می‌کنند، و تظاهرات و راه‌پیمایی‌های بزرگی را ـ ‌با اهتمامی قابل توجه ـ در خیابان‌ها و میدان‌های شهر به راه می‌اندازند. و معتقدند که این کار، یکی از بزرگترین (راه‌های) نزدیکی به خداست است. و رخساره‌‌های خود را با دست‌هایشان می‌زنند، و سینه‌زنی و پشت‌زنی می‌کنند، و گریبان می‌درند، و گریه می‌کنند، و فریاد یا حسین … یا حسین… بر می‌آورند. و بویژه، در روز عاشورای ماه محرم (عاشورای حسینی) داد و فغان و همهمه‌ آنها، آکنده از آه و ناله، به اوج تمامیت خود می‌رسد و بصورت هماهنگ و صف‌ به صف خارج می‌شوند و تابوت چوبی ساخته شده حسین را بر‌می‌دارند و حمل می‌کنند، و اسبی آراسته شده با سایر زینتها را با افسار می‌کشند، و بدین طریق، حالت حسین در کربلاء با اسبش و جماعتش را نمایش می‌دهند و با دست‌مزد‌های زیادی کارگرانی را اجیر می‌کنند تا در این داد و فریاد و هرج و مرج با آنها شرکت کنند، و به اصحاب رسول خدا  صلی الله علیه و سلم ناسزا می‌گویند، واز آنها برائت می‌جویند، و این در حالی است که گاهی این اعمال ـ اعمال جاهلیت اول ـ به درگیری‌های با اهل سنت ـ‌ بویژه به وقت ناسزاگویی به اصحاب رسول الله  صلی الله علیه و سلم و بدگویی و طعنه زدن به خلفاء یعنی ابوبکر و عمر و عثمان منتهی می‌شود، و خون بی‌گناهان (زیادی) ریخته می‌شود. و شیعه در ایام سوگواری حسین، اموال فراوانی را خرج می‌کنند چون آنها معتقدند به این‌که این مسأله،؛ جزیی از اصول دین، و بزرگترین شعار دینی آنها است! شیعه، فرزندانشان را به گریه کردن در این سوگواری عادت می‌دهند. و اگر آنها بزرگ شدند، دیگر به این گریه کردن عادت گرفته‌اند و تا زمانی که بخواهند به آن ادامه می‌دهند. پس گریستن آنها، یک امر اختیاری است و غمگینی آنها، یک نوع غمگینی تصنعی، در حالی‌که شریعت مطهر اسلام مؤکداً از نوحه (سینه‌زنی) نهی کرده است… و قرآن انسان‌ها را به راضی شدن به قضا و قدر خداوند و صبر کردن در قبال آن، سفارش کرده است. چنان‌که در‌ آیات زیر مشهود است:

﴿یَٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ ٱسۡتَعِینُواْ بِٱلصَّبۡرِ وَٱلصَّلَوٰهِۚ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلصَّٰبِرِینَ١۵٣﴾ [البقره: ۱۵۳].

«ای کسانی که ایمان آورده‌اید، با صبر و نماز طلب یاری کنید. زیرا، الله تعالی با صابران است».

﴿وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِینَ ١۵۵ ٱلَّذِینَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِیبَهٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَیۡهِ رَٰجِعُونَ ١۵۶﴾ [البقره: ۱۵۵-۱۵۶].

«و مژده به صابران؛ کسانی که وقتی دچار مصیبتی می‌شوند، می‌گویند ما از خدایم و به او باز می‌گردیم، بر آنها، رحمت و درودهایی از طرف پروردگارشان، جاری است. و آ‌نانند هدایت یافته‌گان».

﴿وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡحَقِّ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ﴾ [العصر: ۳].

«و یکدیگر را به حق و راستی سفارش کنید و یکدیگر را به صبر پیشگی توصیه نمائید».

﴿وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَهِ﴾ [البلد: ۱۷].

«و یکدیگر را به شکیبایی و مرحمت سفارش کنید».

آنان اصحاب (و یاران) میمنه (کسانی که نامه اعمالشان به دست راستشان داده می‌شود) می‌باشند».

 و الله تعالی فرموده:‌

﴿وَٱلصَّٰبِرِینَ فِی ٱلۡبَأۡسَآءِ وَٱلضَّرَّآءِ وَحِینَ﴾ [البقره: ۱۷۷].

«و کسانی که در برابر محرومیت‌ها، و بیماری‌ها و در میدان جنگ، صبر و استقامت بخرج می‌دهند».

گذشته از این، از ائمه معصوم شیعیان هم مطالبی در این باره، ذکر شده است. در نهج‌البلاغه ذکر شده: «و علی بعد از وفات پیامبر  صلی الله علیه و سلم در حالی‌که روی سخنش با او بود، گفت: اگر شما قبلاً از جزع و فزع نهی نمی‌کردی و به صبر و شکیبایی دستور نمی‌دادی، بخاطر از دست دادن شما چه‌ها و چه‌ها که نمی‌کردیم.» و نیز در نهج‌البلاغه ذکر شده، «علی  علیه السلام فرموده: هر کس در هنگام مصیبت دستش را بر رانش زند، ‌در واقع عملش نابود شده».

و طبق نقلی که نویسنده فارسی زبان منتهی‌الآمال داشته است، حسین در کربلا به خواهرش زینب گفت: ‌ای خواهر، تو را به خدا سوگند می‌دهم و تو باید بر این سوگند محافظت کنی، اگر من کشته شدم، گریبان ندر، و رخساره‌ات را با ناخن‌هایت نخراش، و ندای آه و ناله و هلاکت … سر نده، بخاطر شهادت من!»[۱].

و ابو جعفر قمی نقل کرده که امیرالمؤمنین در یکی از آموزش‌هایش به یارانش گفت: ‌لباس سیاه نپوشید، زیرا لباس فرعون است[۲]. و در تفسیر صافی در ذیل آیه: ﴿وَلَا یَعۡصِینَکَ فِی مَعۡرُوفٖ﴾ [الممتحنه: ۱۲]. آمده که پیامبر  صلی الله علیه و سلم با زنان بیعت کرد بر سر این که لباس را سیاه نکنند، و گریبانی را ندرند. و ندای وای … وای … سر ندهند. و در فروع کافی کلینی آمده که پیامبر  صلی الله علیه و سلم به فاطمه زهرا سفارش کرد «اگر من مردم، چهره‌ات را نخراش، و وای … وای … نکن، و نوحه‌ای برای من نسرای».

و در آنجا روایت‌های بسیاری در کتب شیعه ذکر شده که در آنها صراحتاً از نوحه‌سرایی، و وای وای کردن، و گریبان دریدن و رخساره زدن و مانند اینها از جلوه‌های جزع و فزع بر مصائب و عدم صبر کردن بر آنها، نهی شده است. و در اینجا فقط با نمونه‌‌های (اندکی) از روایت‌های آنان، این مطلب را اثبات کرده‌ایم. و هر کسی که می‌خواهد به تفصیل این موضوع را دنبال کند، باید به کتاب بنده بعنوان «حقیقت سوگواری» مراجعه کند. زیرا من در آن کتاب، دامنه بحث را گسترش داده‌ام»، و برای رد کردن سوگواری و مجلس نشینی این چنین آنها، که مخالف عقیده «صبر در اسلام» است، ‌روایت‌هایی را از خود کتاب‌های آنان ذکر کرده‌ام.

(رساله‌ای) را که مشاهده کردید، چیزی است که توانستم با عجله، آن را به بندگان مؤمن خدا، در ارتباط با عقاید باطل شیعه دوازده امامی جعفری روافض، تقدیم دارم. در هر فصلی از آن، فقط نمونه‌های اندکی از منابع آنها را ذکر کرده‌ام. و هر کسی می‌خواهد چیز بیشتری از آنها بداند، باید به خود منابع شیعه مراجعه کند.

از الله تعالی مسألت دارم که مسلمانان را با فضل و احسانش از اکاذیب شیعه و گمراهی‌های آنان حفظ کند، زیرا دروغ، و گمراهی، ‌حسنات و نیکی‌ها را نابود می‌کند، و او را از اسلام بیرون می‌آورد. و از او می‌خواهم که ما را به راه مستقیم هدایت کند، و بر حق آشکار، پا برجا بدارد. و ما را توفیق دهد برای ارائه اقوال و اعمال و نیات و هدایتی که دوست دارد و می‌پسندد، او بر هر چیزی تواناست.

وصلى الله على سیدنا محمد، وآله وصحبه وأزواجه وأتباعه أجمعین وبارک وسلم تسلیما. و آخر دعوانا أن الحمد لله رب العالمین.

[۱]– منتهی‌الآمال، جزء اول، ص ۲۸۴٫

[۲]– من لایحضره الفقیه، ص ۵۱، ابوجعفر محمدبن بابویه قمی.