عقیده به جواز استفاده از زنان اشخاص دیگر [دادن موقتی ناموس خود به دیگران]

ابو جعفر محمدبن حسن طوسی در کتاب استبصار از محمد‌بن مسلم از ابوجعفر  علیه السلام نقل کرده، که به او گفتم: مسلمان برای برادرش، کنیزش را حلال می‌سازد.؟! گفت: آری، اشکالی ندارد و او می‌تواند از آنچه که برایش حلال شده، استفاده کند.»[۱] و ایضاً طوسی در استبصار از محمدبن مضارب نقل کرده: گفت: ابوعبدالله به من گفت: ای محمد این جاریه را بگیر که به تو خدمت می‌کند، و تو از او بهره ببر. پس اگر خارج شدی، او را بسوی ما بازگردان»[۲].

در بعضی از روایت‌های شیعه از یکی از ائمه ‌آنها کلمه «این را دوست ندارم» یعنی استفاده دیگران از فرج را دوست ندارم. محمدبن حسن طوسی در کتاب استبصار در توضیح آن نوشته است: این عبارت این را نمی‌رساند که این مقوله حرام باشد. زیرا، به حالت اکراه بیان شده است. و آن امام علیه‌السلام صراحتاً به اکراه با این گفته‌اش «‌آن را دوست ندارم» اشاره کرده است. و دلیل این کراهیت هم آنست که این کار مورد موافقت هیچ‌یک از مردم عادی و عوام نیست و بدین وسیله، درباره ما بد و بیراه می‌گویند. به همین خاطر، نادیده گرفتن و عمل نکردن به این کار، بهتر است گرچه حرام هم نیست. و جایز است اگر حرام نباشد. بدین خاطر این عمل را مکروه دانست که آزادی آن فرزند شرط نشده است پس اگر این مسأله هم شرط شود، کراهیت از بین می‌رود»[۳].

و این هم نوع دیگری از زنا است که شیعه به دروغ و بهتان به ائمه اهل‌بیت نسبت می‌دهند و آن را حلال می‌دانند. آنها فقط و فقط از هوا و خو‌استه‌های نفسانی خود پیروی می‌کنند. با آن‌که زنا با همه صورت‌هایش در شریعت اسلامی حرام است. چنان‌که برای همگان این مسأله روشن است

[۱]– الاستبصار ج ۲ ص ۱۳۶ أبی جعفر محمد بن حسن طوسی.

[۲]– مرجع سابق, و فروع کافی ج ۲ ص ۲۰۰ محمد یعقوب کلینی.

[۳]– الاستبصار ج ۲ ص ۱۳۷٫