شبهات قبر پرستان و رد آن (۹)

و آن استدلال ایشان به این آیه است که الله تعالی می‌فرماید: ﴿یَٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَٱبۡتَغُوٓاْ إِلَیۡهِ ٱلۡوَسِیلَهَ﴾ [المائده: ۳۵]. «ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید! از الله بترسید، و برای تقرب به وی وسیله بجوئید». و گفته‌اند: مراد از (وسیله) همان توسل و استغاثه به پیامبر  صلی الله علیه و سلم بعد از وفات‌شان می‌باشد.

و جواب این شبهه به چند صورت می‌باشد:

اول: این گفته از آشکارترین باطل‌هاست به دلیل مخالفت آن با آنچه از صحابه رضی الله عنهم و تابعین در تفسیر آیه آمده است، زیرا صحابه و تابعین (وسیله) را در این آیه به قربت و طاعت تفسیر نموده‌اند، یعنی: با انجام طاعات به الله تقرب بجوئید.

و این تفسیر از هریک: ابن عباس و ابی وائل و مجاهد و حسن و قتاده و عبدالله بن کثیر و سدی و ابن زید؛ ثابت گردیده است، که امام طبری این تفسیر را از ایشان بدون اینکه اختلافی بین‌شان باشد، روایت نموده است.

دوم: اگر روا باشد هر کس بر اساس خواسته خود آیه را تفسیر کند – اگر چه تفسیرش مخالف با آنچه از صحابه و تابعین ثابت گردیده است، باشد – دیگر هر فرد مفسد و باطل‌اندیشی از اینکه آیه را بر وفق مراد خویش تفسیر کند ناتوان و درمانده نمی‌ماند، ولو اینکه تفسیرش با نصوص وارد شده مخالف باشد.

سوم: اینکه وسیله‌ای که در این آیه ذکر گردیده، نظیر همان وسیله‌ای است که در سوره (الإسراء) آمده است، و کلمه (وسیله) هم در قرآن بیش از این دو بار نیامده است.

وسیله‌ای که در سوره اسراء آمده است در این فرموده الله است: ﴿قُلِ ٱدۡعُواْ ٱلَّذِینَ زَعَمۡتُم مِّن دُونِهِۦ فَلَا یَمۡلِکُونَ کَشۡفَ ٱلضُّرِّ عَنکُمۡ وَلَا تَحۡوِیلًا۵۶ أُوْلَٰٓئِکَ ٱلَّذِینَ یَدۡعُونَ یَبۡتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ ٱلۡوَسِیلَهَ أَیُّهُمۡ أَقۡرَبُ وَیَرۡجُونَ رَحۡمَتَهُۥ وَیَخَافُونَ عَذَابَهُۥٓۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ کَانَ مَحۡذُورٗا۵٧﴾ [الإسراء: ۵۶-۵۷]. «بگو (به کافران): کسانی را که بجر الله (سزاوار پرستش) می‌پندارید، بخوانید (پس خواهید دید که) آن‌ها نه توانایی دفع زیان و رفع بلا از شما دارند، و نه هم قادر به برگرداندن و تغیر دادن آن زیان از حالی دیگر هستند (و هر کس از این کار عاجز باشد، قطعا سزاوار الوهیت نیست). آن کسانی‌که کافران آنان را می‌پرستند، خود به سوی پروردگارشان تقرب می‌جویند؛ تا بدانند که کدام یک از آنان به او تعالی نزدیکترند، و به رحمت وی امیدوارند و از عذبش می‌ترسند؛ چرا که عذاب پروردگارت همواره سزاوار پرهیز است».

و این قبلا با ما گذشت، و آنجا توضیح دادیم که این آیه درباره کسانی نازل گردیده که ملائکه و انبیاء و اولیاء را می‌پرستیدند، و الله تعالی در اینجا بیان می‌دارد که این خوانده شدگاه و معبودانی که بجز الله مورد پرستش قرار می‌گیرند – مانند پیامبران و اولیاء – آن‌ها خودشان به سوی الله (وسیله) می‌جویند، یعنی: قربت و طاعت می‌جویند، پس چگونه آن‌ها می‌توانند خود (وسیله) باشند و حال آنکه خودشان در راهسپاری به سوی الله طلب وسیله می‌نمایند؟!! و این ایه گفتۀ آن‌ها را که می‌گویند: وسیله همان توسل به انبیاء و صالحین است، باطل می‌نماید.