وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
مکی است و دارای ۱۱ آیه است.
وجه تسمیه: این سوره به‌جهت افتتاح آن با سوگند حق تعالی به عادیات که عبارت از اسبان تیزتک مجاهدان است، «عادیات» نامیده شد.
وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحاً (۱).
«سوگند به اسبان تیزتک که نفس‌نفس می‌زنند» ضبح: نوعی از رفتار و دویدن است و وقتی اسب به‌شدت بدود، گفته می‌شود: ضبح الفرس. فراء می‌گوید: «ضبح، صدای نفس‌نفس‌زدن اسب در هنگام دویدن آن است». مراد اسبانی‌اند که یورشگرانه و با خیز و تاخت مجاهدان در راه خدا جلّ جلاله را به‌سوی دشمن کافر ستیزه‌گر می‌برند. به قولی: مراد شترانی‌اند که حجاج را از عرفه به‌سوی مزدلفه برده و در آنجا ایشان را گرد می‌آورند. اما قول اول راجح است.
از ابن‌عباس رضی‌الله عنه در بیان سبب نزول روایت شده است که فرمود: رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم مجاهدانی را سوار بر اسبان به جهاد فرستادند و یک ماه درنگ کردند اما از آنان خبری نرسید آن‌گاه این آیه نازل شد.