سلف صالح و سنت نبوی (۲)

از عبدالله بن مغفل نقل شده است که پیامبر  صلی الله علیه وسلم نهی فرمودند از پرتاب سنگ ریزه با دو انگشت سبابه و فرمودند:

«إنَّهَا لَا تَصطَادُ صَیداً وَلَا تَنکَأُ عَدُوًّا وَلَکِنَّهَا تَفقَأُ العَینَ وَتُکسِرُ السِّنَّ».

(پرتاب سنگ ریزه نه به درد شکار می‌خورد و نه در شکست دشمن مؤثر است، ولی احتمال دارد چشم را کور کند و دندان را بشکند.)

مردی در این رابطه به عبدالله بن مغفل گفت، این امر چه مشکلی دارد؟

عبدالله نیز به او گفت من از حدیث پیامبر برای تو می‌گویم و تو می‌گویی این امر چه مشکلی دارد، پس سوگند به خدا تا ابد با تو سخن نمی‌گویم.^[۱]

امام نووی درخصوص این موضوع گفته است، هجران آن مرد توسط عبدالله بن مغفل از قبیل هجران بدعت گزاران و فساق و مقابله کنندگان آگاهانه با سنت پیامبر  صلی الله علیه وسلم می‌باشد و ترک این کلام با این گونه افراد جایز است و اینکه پیامبر  صلی الله علیه وسلم نهی فرموده‌اند از اینکه ترک کلام نباید از سه روز تجاوز کند شامل این موارد نمی‌شود بلکه شامل مواردی می‌شود که انسان با یک فرد مؤمن و مسلمان بدون دلیل و از روی هوای نفس ترک کلام نماید اما هجران بدعت گزاران و فساق تا ابد جایز می‌باشد و این حدیث واحادیث دیگر بر جواز این امر دلالت دارند.^[۲]

ابن حجر عقسلانی محدث مشهور نیز گفته این حدیث دلالت دارد بر جواز ترک سخن گفتن با کسی که مخالف سنت پیامبر  صلی الله علیه وسلم باشد و حدیث نهی از ترک سخن بیشتر از سه روز، شامل این مورد نمی‌شود، چون نهی از هجران بیشتر از سه روز در مورد کسانی است که بخاطر تمایلات نفسانی این کار را انجام داده باشند.^[۳]

از قتاده روایت شده است که ابن سیرین یکی از احادیث پیامبر  صلی الله علیه وسلم را برای مردم بازگو کرد و آن مرد در مقابل گفت اما فلانی چیز دیگری گفته است ابن سیرین به آن مرد گفت من از حدیث پیامبر  صلی الله علیه وسلم با تو می‌گویم شما می‌گویی فلانی این گونه گفته است از این به بعد هرگز با تو سخن نمی‌گویم.^[۴]

از سالم بن عبدالله نیز نقل شده است که عبدالله بن عمر صحابی بزرگوار، فرمودند از پیامبر  صلی الله علیه وسلم شنیدم که فرمودند:

«لَا تَمنَعُو نِسَائَکُمُ المسَاجِدَ إذَا اشتَأَذَنَّکُم إِلَیها».

(زنان خود را از رفتن به مسجد منع نکنید چنانچه از شما اجازه­ی رفتن به مسجد خواستند.)

[۱]– بخاری، حدیث ۵۴۷۹ و مسلم، حدیث ۱۹۵۴ و این لفظ از ابن بطه در الابانه حدیث ۹۴ است.

[۲]– نووی، شرح صحیح مسلم (۱۳/۱۰۶).

[۳]– ابن حجر، فتح الباری (۹/۶۰۸).

[۴]– سنن دارمی، حدیث ۴۴۱٫