روش امر به معروف و نهی از منکر، در برخورد با افراد مختلف، متفـاوت اسـت. معمـولا طبع آدمی بگونه ای است که موافق با نرمی و مدارا است و از آن بیشتر تـاثیر مـی پـذیرد، امـانرم برخورد کردن با تمامی انسانها مفید واقع نمیشود. حافظ ابن رجب رحمه الله میفرماید: یکی از علمای سلف (پیشینیان ما) گفته است: «هرکس برادرش را پنهانی وعظ و انـدرز دهـد ایـن همـان نصـیحت (واقعـی) اسـت،امـا هرکس او را نزد مردم و دیگران اندرز دهد در حقیقت او را توبیخ میکند ». فضیل بـن عیـاض رحمـه الله فرمودنـد : «مـؤمن خطـای مـردم را پومـی شـاند و نصـیحت میکند، اما انسان فاجر خطای مردم را افشاء میکند و سرزنش میکند ». امام احمد رحمه الله فرمودند: «مردم در هنگام امر به معروف به مدارا و نرمی نیاز دارنـد نه شدت و تندی، مگر برای مردی که علناً گنـاه و فسـق مـی کنـد کـه دیگـر حرمتـی بـرایش نیست». و امام سفیان ثوری رحمه الله فرمود: «کسی امر به معروف و نهی از منکر نکند مگر آنکـه سه ویژگی را دارا باشد: به آنچه که امر و نهی میکند با نرم خویی رفتار کند، و به آنچه کـه امر و نهی میکند منصفانه برخورد کند، و به آنچه که امر و نهی میکند علم داشته باشد».
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین