درس های منهجی (۱)

امکان دارد که الله متعال، کافر را از نعمت‌های ظاهری برخوردار سازد اما از نعمت درونی که همان آرامش قلبی است محروم کند؛ یعنی به کافری هزار سکهٔ طلا دهد و با آن بدبخت شود و به مومنی یک سکهٔ نقره دهد و با همان خوشبخت باشد.

ابن القیم رحمه الله می گوید:

یکی از سلف گفته اس

چقدر فاصله است بین گروهی که مرده اند و قلبها با ذکر آنها زنده می شود،
و بین گروهی که زنده اند و قلبها با همنشینی با آنها می میرد.

{ ﺯﺍﺩ ﺍﻟﻤﻬﺎﺟﺮ : ۴۸}

غریبِ مومن، خویشاوند است و خویشاوند کافر، بیگانه است؛ چرا که نزدیکی یعنی نزدیکی به الله نه نزدیکیِ نسب و خویشاوندی. نوح ـ علیه السلام ـ خطاب به پروردگار فرمود:

 {…رَبِّ إِنَّ ابُنِی مِنْ أَهْلِی…} [هود/۴۵]«پروردگارا، پسرم از خانوادهٔ من است…».

⬅اما خداوند در پاسخ وی فرمود:

۞ {…یَا نُوحُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِکَ…} [هود/۴۶]

«… ای نوح! او از خانوادهٔ تو نیست…».