حالت هایی که در آنها عقد هُدنه واجب می شود

عقد هدنه در دو حالت واجب می گردد:
۱- زمانی که دشمن خواهان آن باشد، خواسته ی آنها را جهت حفظ جان افراد و امید صلح اجابت می کنیم. چنان که رسول خدا با مشرکین قریش در حدیبیه بر ترک جنگ به مدت ده سال صلح کرد.
خداوند متعال می فرماید: «وَإِن جَنَحُواْ لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَکَّلْ عَلَى اللهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ* وَإِن یُرِیدُواْ أَن یَخْدَعُوکَ فَإِنَّ حَسْبَکَ اللهُ هُوَ الَّذِیَ أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِینَ» (انفال: ۶۱- ۶۲)
«و اگر به صلح مایل شدند، پس تو (نیز) از در صلح درآی و بر الله توکل کن، بی‌گمان او شنوای داناست. و اگر بخواهند تو را فریب دهند، پس الله برای تو کافی است، اوست که با یاری خود و مؤمنان تو را تأیید (و تقویت) کرد».
۲- آغاز نکردن جنگ در ماه های حرام: ذوالقعده، ذوالحجه، محرم، رجب؛ بنابراین با دشمنان عهد و پیمان امضا می کنیم که در این ماه ها نجنگیم و چون ماه های حرام به پایان رسید، با آنها می جنگیم؛ اما اگر دشمن در این ماه ها وارد جنگ شد، با آنها می جنگیم و از دین و جان و سرزمین مان دفاع می کنیم.
۱- خداوند متعال می فرماید: «إِنَّ عِدَّهَ الشُّهُورِ عِندَ اللهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْراً فِی کِتَابِ اللهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَهٌ حُرُمٌ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِیهِنَّ أَنفُسَکُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِکِینَ کَآفَّهً کَمَا یُقَاتِلُونَکُمْ کَآفَّهً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ» (توبه: ۳۶)
«بی‌گمان تعداد ماه‌ها نزد الله در کتاب خدا، از آن روز که آسمان‌ها و زمین را آفریده، دوازده ماه است، که چهار ماه از آن، (ماه) حرام است این، دین ثابت و درست (الهی) است. پس در این ماه‌ها به خود ستم نکنید و دسته جمعی با مشرکان بجنگید، همان گونه که آنها دسته جمعی با شما می‌جنگند و بدانید که الله با پرهیزگاران است».
۲- خداوند متعال می فرماید: «فَإِذَا انسَلَخَ الأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُواْ الْمُشْرِکِینَ حَیْثُ وَجَدتُّمُوهُمْ وَخُذُوهُمْ وَاحْصُرُوهُمْ وَاقْعُدُواْ لَهُمْ کُلَّ مَرْصَدٍ فَإِن تَابُواْ وَأَقَامُواْ الصَّلاَهَ وَآتَوُاْ الزَّکَاهَ فَخَلُّواْ سَبِیلَهُمْ إِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ» (توبه: ۵)
«پس هنگامی‌که ماه‌های حرام پایان پذیرفت؛ مشرکان را هر کجا یافتید، بکشید و آنها را (اسیر) بگیرید و آنها را محاصره کنید و در هر کمین گاه، بر سر راه‌شان بنشینید، پس اگر توبه کردند و نماز را برپا داشتند و زکات را پرداختند؛ آنها را رها کنید، بی‌گمان الله آمرزندۀ مهربان است».