وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
﴿إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أُولَٰئِکَ یَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ﴾ [البقره/۲۱۸].
«بدرستی کسانی که ایمان آوردند و کسانی که هجرت کردند و در راه خدا جهاد نمودند، آنان به رحمت الله امیدوارند، و الله آمرزنده ی مهربان است.»
اگر کسی در مورد این آیه گفت: من به رحمت الله امید دارم و از عذابش میترسم پس نگاه می‌کنیم آیا او این صفات ذکر شده را داراست یا نه؟ اگر اوصافش چنین بود پس او در گفتارش راستگوست وگرنه او کسی است که فقط نسبت به الله آرزوهایی دارد چون کسی که واقعا به رحمت الله امید دارد برای آن تلاش می‌کند.
کسی که به چیزی امید دارد امیدش وابسته به سه کار است: محبتِ آنچه که به آن امید دارد و ترسِ از دست دادن آن و تلاش در بدست آوردن آن در حد امکان. اما اگر امیدی که همراه با اینها نباشد دیگر آن آرزوست و امید با آرزو فرق دارد.
اشاره به این است که بنده هر اندازه اعمال صالح انجام دهد نباید به آن اعتماد کند، بلکه باید به رحمت پروردگارش امید داشته باشد، واین که خداوند اعمال او را بپذیرد، و گناهانش را بیامرزد و عیب‌هایش را بپوشاند.
فرمود(یرجون) در حالیکه آنها را بخاطر اعمالشان مدح کرد چرا که هیچکس در این دنیا نمی‌داند آیا وارد بهشت می‌شود هر چند که عباداتش بسیار زیاد باشد، به دو علت: ۱٫ نمی‌داند در پایان عمرش چگونه خواهد بود ۲٫ تا به اعمال خود تکیه نکند.