توسل کردن به اسماء و صفات الهی جایز و بلکه مستحب است،
خداوند متعال در قرآن میفرماید:
«وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَی فَادْعُوهُ بِهَا» (الأعراف : ۱۸۰)،
یعنی: و برای خداوند است اسامی نیکو، پس با آنها دعاء کنید.🌹
ولی باید متوجه این نکته بود که چگونه باید توسل نمود؟ در توسل جستن به اسماء و صفات الهی ابتدا بوسیله ی اسمی از اسماء باری تعالی، وی (یعنی خدا) را ندا می کنید بعد با توجه به آن اسم، نیاز خود را طلب می کنید. مثلا می گویی:
یا رحیم، یا ارحم الراحمین، به من رحم کن.
یا رازق ، به من رزقی پاک عطا فرما.
یا مجیب، دعایم را اجابت فرما.
اللهم إنی ظلمت نفسی ظلماً کثیراً، ولا یغفر الذنوب إلا أنت، فاغفر لی مغفره من عندک، وارحمنی، إنک أنت الغفور الرحیم».
اللهم اغفر لی برحمتک إنک أنت الغفور الرحیم، اللهم ارحمنی یا أرحم الراحمین، اللهم أحسن إلیّ، اللهم أدخلنا الجنه برحمتک وفضلک وإحسانک، اللهم أنجنی من النار واعفُ عنی یا رحمن یا رحیم یا عفو یا کریم»
و از این قبیل دعاها که خلاصه ترجمه اش این است که: “بار خدایا، به رحمتت و فضلت من را ببخش
بنابراین در هنگام توسل جستن به اسماء و صفات الهی؛ باید خدا را با یکی از اسمها و یا صفاتش ندا کند، مثلا بگویید: یا رحیم، و یا رحمن و یا خبیر و یا علیم و .. فلان مشکلم را برطرف بفرما.
اما آنچه که در قسمتی از سوال آمده که گفته: « یا رحمت پروردگار! یا قدرت پروردگار! یا علم پروردگار! و یا …. برایم رزق حلال بده» این طرز توسل جستن صحیح نیست، زیرا در این الفاظ، خود ذات خداوند متعال ندا داده نشده است، بلکه بگونه ای دعا شده که ظاهرا صفت خدا را از خود ذات خدا جدا کرده!! مثلا گفتن “رحیم پروردگار” با “پروردگار رحیم” متفاوت است،
زیرا در اولی صفت از موصوف جدا شده در حالیکه در دومی موصوف را با صفتی از خودش نام برده است.
و باید توجه داشت که صفت خداوند متعال و ذات پاک او دو چیز مجزا و جدا از هم نیستند، بلکه باید بدانیم که خداوند متعال دارای یک اسم ذات است که همان «الله» است و دیگر اسماء او نیز بیانگر همان ذات پاک الله هستند و یا بیانگر صفتی از آن ذات پاک می باشند نه اینکه از هم جدا باشند.. پس وقتی می گوییم یا رحیم، این یعنی: یا الله ، و وقتی می گوییم یا رزاق، این یعنی: یا الله پس هم رحیم و هم رزاق و هم مجیب و هم قدیر و غیره، همگی ذات پاک الله تعالی را ندا می کنند.
ولی اگر بگوییم: یا رحمت پروردگار! این یعنی صفت رحمت خداوند از ذاتش مستقل و جداست! که این امر برخلاف عقیده ی اهل سنت و جماعت است، زیرا صفت از ذات جدا نیست.
یا گفتن “بسم الله مرا کمک کن” نیز صحیح نیست، زیرا “بسم الله” نه اسم است و نه صفت خداوند، پس چگونه می توان چنین دعایی کرد، اصلا این الفاظ بی معنی هستند، کسی نمی گوید که “بسم الله کمکم کن” زیرا “بسم الله” با “الله” متفاوت است، و باید گفت: “یا الله کمکم کن”.
پس باید اینگونه به اسماء الهی توسل جست:
ای اللهِ رحیم بر من رحم کن! ای معبود غفور، مرا ببخش!
و امثال این‌ها.
همچنین گفتن “قرآن مرا نگهدار” جایز نیست،
زیرا این نوع دعا هرگز در سنت نبوی و اصحابش وارد نشده و اگر منظور گوینده از این دعا این باشد که اوراق و نوشته ها و در کل “مصحف قرآن” وی را نگهدارد! این شرک است، بلکه باید گفت:
خداوندا! به حق کلامت که برای هدایت انسانها نازل فرمودی، مرا نگهدار.
چرا که قرآن کلام الله است، و کلام صفت خداوند متعال می باشد، پس توسل به قرآن باید توسل به کلام الله باشد نه خود اوراق و مصحف.
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین