وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
عنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ عَنِ النَّبِیِّ قَالَ: «یَدْخُلُ أَهْلُ الْجَنَّهِ الْجَنَّهَ، وَأَهْلُ النَّارِ النَّارَ، ثُمَّ یَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى: أَخْرِجُوا مِنَ النَّارِ مَنْ کَانَ فِی قَلْبِهِ مِثْقَالُ حَبَّهٍ مِنْ خَرْدَلٍ مِنْ إِیمَانٍ، فَیُخْرَجُونَ مِنْهَا قَدِ اسْوَدُّوا فَیُلْقَوْنَ فِی نَهَرِ الْحَیَا أَوِ الْحَیَاهِ» شَکَّ مَالِکٌ «فَیَنْبُتُونَ کَمَا تَنْبُتُ الْحِبَّهُ فِی جَانِبِ السَّیْلِ، أَلَمْ تَرَ أَنَّهَا تَخْرُجُ صَفْرَاءَ مُلْتَوِیَهً»
(بخارى:۲۲)
ترجمه:
از ابوسعید خدری روایت است که نبی اکرم فرمود: «بعد از اینکه اهل بهشت، به بهشت و اهل دوزخ به دوزخ برده می شوند، خداوند می فرماید: کسانی را که به اندازه یک دانه ارزن، ایمان دارند، از دوزخ بیرون بیاورید. آنان از دوزخ بیرون آورده خواهند شد در حالی که سوخته و سیاه گشتهاند، و بعد در جوی حیات و زندگی انداخته می شوند.
آنگاه، سرسبز و شاداب خواهند شد. درست همانگونه که دانه ای در خاک رسوبی سیلاب انداخته شود. یعنی سرعت رشد و نمو آن انسانهای سوخته، مانند سرعت جوانهای است که در خاکهای رسوبی سیل، سبز شده باشد.