اصل و قاعده

ابنُ تَیمیه رَحِمَهُ الله می فرماید:

هرگاه در یک شخص، مسائلی همچون خیر و شر، گناه و عبادت، سنت و بدعت جمع شود؛

آن شخص به همان اندازه که در او خیر و نیکی وجود دارد، مستحق دوستی و ثواب است،

و به همان اندازه که در او شر و گناه وجود دارد، مستحق دشمنی و عذاب است،

نتیجتا در این یک شخص موجبات إکرام و إهانت به وجود می آید، یعنی ثواب و عذاب و دوستی و دشمنی برای او جمع می شود، همچون دزد بیچاره ای که بخاطر دزدی دستش قطع می گردد، اما از بیت المال به اندازه ای که مایحتاج زندگی اش را رفع کند، داده می شود،

و این یک اصل و قاعده است که اهل سنت و جماعت بر آن اتفاق دارند.

[ مَجمُوع الفتَاوى || ٢٨ / ٢٠٩