یکی دیگر از دلایل اثبات وجود خداوند، اتفاق و اجماع همهی ملتها از روزگاران گذشته تا حال بر وجود خداوند میباشد، به گونهای که هیچ گروه و طایفهای منکر وجود خدا نبوده و نیست، مگر افراد معدودی که آن هم اجماع منعقدهی ملل و اقوام را خدشهدار نمیسازد، و به عقیده و سخن آنها توجهی نمیشود.
بزرگان و محققینی که در مورد ادیان و مذاهب بشری و الهی تحقیق و تفحص کردهاند، بیان داشتهاند که همهی امتها به خالقیت خداوند مؤمن بودهاند و هیچکدام از آنها در ربوبیت خداوند به شریک و انبازی قائل نبودهاند.
خداوند میفرماید:
﴿قَالَتۡ رُسُلُهُمۡ أَفِی ٱللَّهِ شَکّٞ فَاطِرِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ﴾ [إبراهیم: ۱۰].
«پیغمبرانشان بدیشان گفتند: مگر دربارهی وجود خدا، آفرینندهی آسمانها و زمین، بدون مُدِل و نمونهی پیشین، شکّ و تردیدی در میان است؟ (مگر عقل شما کتاب باز هستی را نمینگرد و به مؤلف آن راه نمیبرد؟)».
بدون شک پیامبران در این مورد امتهای خود را مخاطب قرار دادهاند، هیچکدام از آنها در آن شک نکردهاند، البته جایی برای شک و تردید وجود ندارد، چون هر کس در آن شک کند ابتدا باید به محسوسات اطرافش شک و گمان ورزد.