أبو بکره رضیالله عنه روایت مى‌کند که: «أَنَّ رَجُلاً ذُکِرَ عِنْدَ النَّبِیِّ صلی الله علیه وسلم فَأَثْنَى عَلَیْهِ رَجُلٌ خَیْرًا فَقَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه وسلم وَیْحَکَ قَطَعْتَ عُنُقَ صَاحِبِکَ یَقُولُهُ مِرَارًا إِنْ کَانَ أَحَدُکُمْ مَادِحًا لاَ مَحَالَهَ فَلْیَقُلْ أَحْسِبُ کَذَا وَکَذَا إِنْ کَانَ یُرَى أَنَّهُ کَذَلِکَ وَحَسِیبُهُ اللَّهُ وَلاَ یُزَکِّی عَلَى اللَّهِ أَحَدًا» [متفق علیه]([۱]). «مردی نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم بر مدح و ثنای دیگری بود، رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: وای بر تو گردن او را قطع کردی و بریدی ـ و چند بار این جمله را تکرار کرد ـ اگر یکی از شما به مدح و ثنای کسی اجبار دارد، پس بگوید: به گمانم چنین و چنان است، و اگر دید که آن شخص در حقیقت مرد خوبی است، بگوید: إن شاء الله آن شخص چنین است، و حساب او نزد خداست، و بر خدا هیچ کس را تزکیه و برتری نمى‌دهد».
[۱]– البخاری فی الآداب رقم: ۶۰۶۱، مسل م فی الزهد والرقائق: ۳۰۰۰٫
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین